Hier eens een ander geluid dan al het nieuws over het Corona-virus. Want net voor zijn uitbraak in Europa en Nederland, gingen wij niets vermoedend naar The Cavern Beatles. Een week later was alles gesloten!

Kenners weten meteen dat The Cavern de Liverpoolse kelder is waar The Beatles in 1962 ontdekt werden. The Cavern Beatles is een imitatie groep, zoals er zo vele zijn, The Fab Four, The Wanna Beatles, The Analogues en vele, vele anderen. Gisteren speelden dus The Cavern Beatles in het overvolle World Forum in Den Haag en wat een succes was dat!

Op het randje

Muzikaal en vocaal was het soms op het randje – ze halen het niet bij The Analogues die de muziek heel precies en exact naspelen – maar je keek naar vier look alike jongens uit Liverpool ‘who shook the world’. De precisie hier zat hem in de bewegingen op het podium, de kleren, de gitaren, de grappen en bovenal allemaal Beatle hits. 

Meebrullen

De zaal brulde meteen met het openingsnummer mee: I saw Her Standing There en daarna met  She Loves You, All My Loving, Help en alle die andere hits, zoals I Feel Fine en A Hard Days Night. Wat dacht je van de tweemaal de octaven aahh, aahh van Twist And Shout, de zaal bulderde er boven uit. Ik was geraakt, ik had een brok in mijn keel, tranen over mijn wangen, zoveel nostalgie, zoveel eensgezindheid. Want om mij heen allemaal mensen (nogmaals vóór de Corona uitbraak!) die net als ik woordelijk alle nummers feilloos meezongen en precies op het goede moment wisten wanneer de stokjes van drummer Ringo op het drumstel neerkwamen. Overweldigend!

Bewegingen

De vier mannen maakten precies de bewegingen zoals we ze kennen of stonden exact zoals we de vier jongens inmiddels vooral op YouTube hebben gezien: de enthousiaste Paul met zijn sterk bewegende hoofd en armen en met zijn bekende linkshandige bas, de wijdbeens staande John, die bij het nummer I’m Down met z’n elleboog over het toetsenbord heen weer schuift, precies als bij het Beatles live optreden in het Shea Stadium in New York in 1965, de wat houterige George op de achtergrond de onverstoorbare Ringo achter zijn drums hoog boven de rest uittorend. 

Solo

Ook Ringo mocht af te toe een nummer zingen en ook nu bakte hij er niets van zoals in I Wanna Be Your Lover. Herkenbaar en dus nostalgisch. Net als toen, deed het er niet toe dat hij helemaal niet kon zingen. Paul deed solo Yesterday, wat een ovationeel applaus opleverde.

Rustiger

Na de pauze werd het rustiger, net als in hun echte tijd. Ze kwamen op in de Sergeant Pepper Lonely Hearts Club Band pakken, zongen de wat rustiger nummers van die LP zoals With A Little Help From My Friends (Ringo – ging best goed) en ook Lucy In The Sky With Diamonds en A Day In The Life. Ook bij deze nummers hoorde je de zaal boven de muziek uit.

Frank Sinatra

De pakken werden weer verwisseld, John droeg nu zijn bekende witte pak van de LP Abbey Road. Nu was het aan George om een nummer solo te zingen: Here Comes The Sun. Prachtig! Later deed ook John dat met Accross The Universe.

Aangekomen bij het nummer Something wist George te vertellen dat Frank Sinatra had gezegd dat dit zijn favoriete Lennon/McCartney compositie was. “Thank you, Frank!” riep George de zaal in. Iedereen weet immers dat George Harrison dit prachtige nummer heeft gecomponeerd.

Audition

De show eindigde met Get Back, weer zo’n heerlijke meezinger. Bekend van het ‘rooftop concert’ in 1969 is, dat John afscheid neemt met de woorden: “thank you very much on behalf of myself and the rest of the group and I hope that we pass the audition”. Zo gevat! 

Het toegift bestond uit Revolution 1 en daarna Hey Jude. U begrijpt het al, het NaNaNaNa duurde eindeloos, iedereen kent het, zong mee, kortom, een prachtig einde.

Wat een avond!