Mijn schoonzuster van 50, Yvette, is zondagavond na een ziekbed definitief ingeslapen. Dat is heel erg droevig. Zo’n jonge vrouw in de kracht van haar leven. Ze laat een dochtertje van 10 jaar en haar man na.
Yvette was een trouwe lezer van deze blog en mijn blog myoirs.nl, maar dat terzijde.

Kwaliteit van leven

Een aantal jaren geleden werden we opgeschrikt door het bericht dat bij Yvette een knobbeltje onder de oksel was ontdekt. Vanaf dat moment ging het vrij snel bergafwaarts. Operaties volgden, bestralingen, kuren, therapieën, een eindeloze lijdensweg. Eind april vernamen we dat de tumoren waren vergroot en vermeerderd. Het ging daarna snel slechter met haar. De kwaliteit van leven werd steeds minder. Dit ging anderhalve maand zo door, totdat de doorgaans besluiteloze Yvette, een dag of tien geleden ineens rücksichtslos de knop omzette: ze wilde niet meer behandeld worden, ze wilde sterven. Er volgde een periode met veel overleg met artsen, enig verzet ook wel tegen dit besluit van de directe betrokkenen en ook onbegrip over hoe het nou allemaal verder ging, maar uiteindelijk resulteerde haar besluit erin dat afgelopen weekend Yvette door middel van ‘palliatieve sedatie’ in slaap werd gebracht en zonder voedsel en vocht zou gaan ‘versterven’. Zondagnacht kwam het droevige bericht door: Yvette was gestorven.

Bescheiden

Yvette was een bescheiden uitermate vriendelijke en lieve vrouw, goed voor en toegenegen aan man Hans en dochter Rosalie. Door haar bescheidenheid en vriendelijkheid kon ze niet altijd tegen iedereen op. Spaarzaam, zuinig, alles bewaren, ook dat kenmerkte Yvette. Zo stond haar woonkamer vol met speelgoed dat haar dochter inmiddels volledig ontgroeid was. Ze kon het niet weggooien. Pas toen er aan mijn zijde een kleinkind kwam, werd een deel van het speelgoed aan ons gegeven, want dan had het weer een bestemming. Weggooien was geen optie.

Fotoshoot

Ik leerde Yvette kennen toen ze in 2002 een relatie met Hans, de broer van mijn Jolanda, kreeg. Rustig, stil, op de achtergrond was ze er altijd bij. Twee keer deed ze tegen mij van zich spreken. In de auto samen op weg naar een bestraling zei ze dat mijn recente blog over de arbeidsrelatie nieuwe stijl, veel mensen in onzekerheid zou storten en dat kon toch niet de bedoeling zijn. Een andere keer was langer geleden toen ze advies vroeg hoe om te gaan met haar werkgever die haar te verstaan had gegeven maar eens ‘naar iets anders op zoek te gaan’. Dat vond ze onrechtvaardig en ze dus knokte terug: cursussen, opleidingen en extra inzet waren het gevolg. Ze zou ze wel eens even wat laten zien en met succes: tot kort voor haar dood bleef ze voor dezelfde werkgever werken. Dezelfde werkgever zal tijdens de crematie maandag aanstaande spreken. Hij gaf haar een prachtig cadeau met het oog op de naderende dood: een fotoshoot op het strand met man en dochter. Het leverde prachtige foto’s van dit jonge gezin op, waarvan er hier twee te zien zijn. Helaas waren het de laatste foto’s van Yvette .

De rouwkaart zegt: ‘wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt”. Zo leeft ze in ons voort.