Dit korte verhaal is gebaseerd op een ware gebeurtenis. Het Near Miss gedeelte is een feit. Ik blogde door de jaren heen al achttien keer eerder over A Near Miss. Dit is nummer 19. Het vriendinnetje van destijds is ook een feit, de brief is fictie.
Het blijkt een lange, lange treinreis naar Turijn in Italië. Het is juni 2024 en ik ben op weg naar een reünie aldaar. Een reünie met mijn MBA class uit 1981 destijds in Lausanne, vieren we drieënveertig jaar.
Jaren geleden ontdekte ik de Waffle House in de VS. Samen met een vriend reisde ik door The Deep South, een roadtrip vanaf Washington DC door de staten Virginia, North en South Carolina, Georgia en Florida. Daar sloot mijn echtgenote zich bij ons aan, waarna we gedrieën via Miami doorkachelden naar de Florida Keys.
In de rubriek ‘Mijn Werkzame Leven’, ben ik aangekomen bij de Optiebeurs. Jarenlang werkte ik er met veel plezier. Terugkijkend bracht ik samen met de daarop volgende AEX-tijd er zakelijk gezien mijn leukste jaren door. Deel 1 ging over mijn indiensttreding, deel 2 over het pionierskarakter van de organisatie. Hier volgt deel 3.
In de periode april/mei ’25 reisden wij door het zuidwesten van de Verenigde Staten. Het hoofddoel was een bezoek aan de Grand Canyon in de staat Nevada. Daarna zouden we een aantal steden in Arizona en Californië bezoeken.
In de categorie Mijn werkzame Leven schreef ik in eerdere blogs over mijn tijd bij Shell/Billiton (1982 – 1989), mijn MBA-studie aan de business school IMD in Lausanne in 1981, daarvoor mijn eerste baan bij de weegschalen- en snijmachinefabrikant van Van Berkel (1978 – 1980). In 1989 verliet ik Shell, onderging een mislukte sollicitatie en trad in dienst bij de Optiebeurs. We zijn nu aangekomen in de jaren negentig.
In de rubriek ‘A near miss’, deze keer een avontuur met een kooktoestel op mijn boot. Het is in deze reeks het achttiende relaas.
Toen ik in 2004 mijn lemsteraak (de Roos) kocht, was hij uitgerust met een paraffine kooktoestel. Het was een prachtig, koperen tweepits fornuis met oventje, half cardanisch opgehangen.
Onlangs was ik in Los Angeles en zag tot mijn verbazing veel zelfrijdende auto rijden. Dat had ik niet verwacht. Onnozel misschien, ik volg het nieuws op dat punt niet nauwgezet. Ik had geen idee dat de ontwikkeling op dat gebied al zover was. Hoe dan ook, wat een fenomeen is dit!
In de categorie Mijn werkzame Leven schreef ik in eerdere blogs over mijn tijd bij Shell/Billiton (1982 – 1987), mijn MBA-studie aan de business school IMD in Lausanne in 1981, mijn eerste baan bij de weegschalen en snijmachines van Van Berkel (1978 – 1980). We zijn aangekomen in 1989, het jaar waarin ik Shell verliet. Dat ging niet zonder slag of stoot. De vorige blog beschreef een mislukte sollicitatie.
Vandaag schrijf ik over een belevenis van een jeugdvriendje en klasgenootje. Het gaat om hetzelfde klasgenootje van enkele blogs geleden (A Near Miss 17: de afgedreven kano, klik hier).
In het vliegtuig op weg naar New York, keek ik naar een film die Tijd Van Zee heette. Het was een film over een zeilend stel, met een klein kind aan boord, een jongetje van pakweg vijf jaar. De film toonde hun gelukkige en harmonieuze leven aan boord, met elkaar, met het het vrije leven op zee.