Vandaag schrijf ik over een belevenis van een jeugdvriendje en klasgenootje. Het gaat om hetzelfde klasgenootje van enkele blogs geleden (A Near Miss 17: de afgedreven kano, klik hier).
In het vliegtuig op weg naar New York, keek ik naar een film die Tijd Van Zee heette. Het was een film over een zeilend stel, met een klein kind aan boord, een jongetje van pakweg vijf jaar. De film toonde hun gelukkige en harmonieuze leven aan boord, met elkaar, met het het vrije leven op zee.
Azoren
Ze zeilen over de Atlantische Oceaan ‘eastbound’ zoals dat heet en doen de Azoren aan. Je ziet een scene waarin ze zoals alle zeilers die daar aan wal gaan, een tekening op de kade achterlaten. Mede daarom trok de film mij aan en bleef ik kijken. Nadat ze de Azoren weer verlaten, zie je het stel gezellig bij elkaar, zeilend, relaxend. Ook het jongetje wordt in beeld gebracht. Hij speelt met een houten speelgoed catamaran, die hij zelf of met behulp van zijn ouders in elkaar heeft geknutseld.
Drama
En dan gebeurt het. Midden op de oceaan verdwijnt het jongetje. Na lang zoeken in alle hoeken en gaten aan boord, roepen, schreeuwen, frustratie – hij had zich nu toch wel lang genoeg verstopt, nu was het niet leuk meer, je krijgt iets lekkers als je tevoorschijn komt – dringt de onvermijdelijke en ijzingwekkende conclusie tot het stel en de kijker door, het kind moet overboord zijn geslagen. Of in zee gesprongen, wellicht achter de houten catamaran aan. Wie weet, het blijft gissen. Het jongetje wordt niet gevonden.
Spoiler
De rest van de film gaat over hoe het stel met deze gruwelijke tegenslag omgaat. Na intensief zoeken midden op de oceaan, kunnen ze na een dag niet langer om de hopeloosheid van de situatie heen: onmiskenbaar wordt duidelijk dat ze moeten beslissen om door te zeilen, naar huis, zonder het jongetje. Ze moeten het op zee achterlaten. Steeds verder zeilen ze van de vermoedelijke plaats waar het jongetje overboord is geslagen weg.
Verlies
Je ziet vervolgens, hoe ze, terug in Nederland, elk op verschillende wijze het verlies verwerken, hoe ze elk met hun rouw omgaan. Ze kunnen er niet over praten. Ze gaan uit elkaar. Decennia later blijkt dat de vrouw in de beginfase na het drama op zee, zwanger was. Samen hebben ze nog een kind gekregen. De film eindigt (spoiler), zo’n veertig jaar later, met het weerzien van de twee ouders, waarbij het tweede kind haar vader voor het eerst ziet.
En nu het jeugdvriendje
Toen de film klaar was – ik was onder de indruk van dit aangrijpende verhaal – verscheen de aftiteling en daar zag ik ineens zijn naam. Er stond een zin onder die zei; met dank aan de ouders van het jongetje – de naam van de moeder volgde en daarna de naam van de vader: Arthur Kortenoever. Bam! Die kwam binnen. Hij was mijn klasgenootje. Bij hem had ik gelogeerd als jongetje van zeven of acht. we zaten van tijd tot tijd naast elkaar in de klas, we kwamen op elkaars verjaardagspartijtjes. Samen zeilden we in onze Piraatjes (een open zeilbootje voor kinderen tot zo’n veertien jaar) over de Loosdrechtse Plassen.
Na de lagere school verloren we elkaar uit het oog.
Ik was er stil van en spoelde twee of drie keer terug om de naam te lezen. Zo’n dramatische film en dan als toegift de naam van mijn klasgenootje. Het was alsof ik het zelf beleefd had.
Terzijde
Weer thuis, las ik een recent interview met beide ouders in de Volkskrant, ik meen nar aanleiding van het uitkomen van de film Tijd Van Zee. Ze gingen in op het drama zoals zich dat jaren geleden op de Atlantische Oceaan afspeelde. Daaruit bleek dat de film op sommige punten niet met de werkelijkheid overeenstemt. dat gebeurt wel vaker. Een film (-script) fictionaliseert het drama. Ik vond dat niet storend.