Vandaag schrijf ik over een belevenis van een jeugdvriendje en klasgenootje. Het gaat om hetzelfde klasgenootje van enkele blogs geleden (A Near Miss 17: de afgedreven kano, klik hier).
In het vliegtuig op weg naar New York, keek ik naar een film die Tijd Van Zee heette. Het was een film over een zeilend stel, met een klein kind aan boord, een jongetje van pakweg vijf jaar. De film toonde hun gelukkige en harmonieuze leven aan boord, met elkaar, met het het vrije leven op zee.
Van te voren hadden we onze twijfels. Zouden we dat nou wel doen, een cruise op een zeilklipper. Bij een cruise denken wij aan afgrijselijk lelijke, varende flatgebouwen . Met twintig etages, zesduizend gasten erop en nog eens vierduizend bemanning. De massaliteit, het grote nietsdoen, het verplichte alles leuk vinden, vreselijk! Nooit van mijn leven, niet aan denken.
In de categorie ‘A near miss’, deze keer een avontuur met een kano. Het is in deze categorie het zeventiende.
Arthur en ik zeilden vroeger als elf-, twaalfjarige jochies, samen in Piraatjes op Loosdrecht. Een aantal jaren daarvoor logeerde ik een keer bij hem en zijn ouders (oom Kees mocht ik tegen zijn vader zeggen) in ’s Gravenland bij Hilversum. We voeren met een zeilkano door de slootjes aldaar. We peddelden naar een eilandje middenin een klein meer.en gingen aan wal. Even letten we niet op en toen we ons omdraaiden zagen we nog net dat het bootje van de kant wegdreef.
Ik wens u, beste lezer, een heel gelukkig nieuwjaar!
In de reeks A Near Miss, is dit alweer de zestiende aflevering. Hier volgt deel 6 en het slot van het meerdelige relaas over mijn avontuur op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje in 2002. (Wilt u de vijftien eerdere blogs in deze rubriek lezen, A Near Miss 1 tot 15 en van 16 deel 1 tot en met 5? Typ dan de woorden ‘A Near Miss’ in de zoekfunctie in, als u mij nog kunt volgen:)
Hier volgt deel 6 en slot van de zestiende A Near Miss.
Deel 5 van deze serie eindigde dat zich onafwendbaar de conclusie zich aan mij opdrong dat ik het risico van deze tocht te groot vond worden. Ik beschreef dat ik besloot dat ik deze tocht niet langer zag zitten.
In de reeks A Near Miss, is dit alweer de zestiende aflevering. Hier volgt hier deel 5 van dit meerdelige relaas over mijn avontuur op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje in 2002. (Wilt u de vijftien eerdere blogs in deze rubriek en deel 1 tot en met 4 van deze blog lezen? Typ dan de woorden ‘A Near Miss’ in de zoekfunctie in.)
Hier volgt deel 5 van de zestiende A Near Miss.
In de reeks A Near Miss, is dit alweer de zestiende aflevering. Hier volgt hier deel 4 van dit meerdelige relaas over mijn avontuur op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje. De vijftien eerdere blogs in deze rubriek en deel 1, 2 en 3 van deze blog, vind je door de woorden ‘A Near Miss’ in de zoekfunctie te zetten. Hier volgt deel 4 van de zestiende Near Miss. (Kunt u het nog volgen?)
In deel 3 van deze blog reeks, beschreef ik dat we na een eerste poging de Golf van Biskaje over te steken, weer naar de haven terugkeerden. De volgdende dag probeerden we het nog eens. Opnieuw vertrokken we met windkracht zes tegen. Ook deze keer wakkerde de wind tot windkracht acht aan. Het was onstuimig, daar aan lagerwal van de Golf van Biskaje.
In de reeks A Near Miss, volgt hier deel 3 van een meerdelig relaas over mijn avontuur op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje. De vijftien eerdere blogs in deze rubriek, A Near Miss, en deel 1 en 2 van deze blog, vind je door de woorden ‘A Near Miss’ in de zoekfunctie te zetten. Hier volgt deel 3 van de zestiende Near Miss.
Na dertig uur tegen de wind opgebokst te hebben, hadden we weinig voortgang geboekt: we waren ternauwernood Portugal voorbij. Gecombineerd met de onmogelijkheid vanwege de diesellucht binnen te verblijven, besloot de schipper een havenstadje aan te doen en niet in één ruk naar La Caruña door te zeilen. Het leek hem verstandig te herstellen van de zeeziekte – ik was niet de enige, de dieselstank binnen had ook de anderen de das om gedaan – en uit te rusten van de tegenwind en het gebeuk tegen de golven. Ik was blij met het besluit.
In de reeks A Near Miss, deel 2 van een meerdelig relaas over mijn avontuur op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje. De vijftien eerdere blogs over A Near Miss en deel 1 van deze, vind je door de woorden ‘A Near Miss’ in de zoekfunctie te zetten. Hier volgt deel 2 van de zestiende Near Miss.
In de reeks A Near Miss, dit keer een meerdelig relaas over mijn avonturen op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje. Het speelt in 2002. De vijftien eerdere blogs over A Near Miss, vind je door de woorden A Near Miss in de zoekfunctie te zetten. Hier volgt deel 1 van de zestiende Near Miss.
Zoals zoveel zeilers vatte ik de gedachte op over de Atlantische Oceaan naar de Azoren te zeilen en daar volgens de gangbare traditie mijn naam op de kaai van de haven achter te laten en mijn vlag bij Café Sport op te hangen.
Lees verder Een ‘Near Miss’ (16): oceaanzeilen (deel 1 van 6)
In de rubriek ‘Een Near Miss’ dit keer wederom een geval van motorpech, met op zijn zachtst gezegd een hachelijke situatie als gevolg.
We varen met onze lemsteraak, de Roos, van een kleine twaalf meter van Woudsend naar Lemmer, op de motor, over de Friese meren en vaarten zoals het Slotermeer en het Prinses Margrietkanaal. Eenmaal in Lemmer gaan we de bruggen door.