We waren onlangs met vakantie op Mauritius, een tropisch eiland in de Indische Oceaan en oostelijk van Madagaskar. Ontstaan rond tien miljoen jaar geleden uit vloeiende lava, barstend uit onderzeese vulkanen. Alweer zeven miljoen jaar is de vulkaan niet meer actief is geweest.
Tot onze verrassing bleek het eiland veel zuidelijker te liggen dan verwacht: ter hoogte van Zimbabwe. Ga je op die breedte de wereld rond, dan kom je langs noordelijk Australië en Rio de Janeiro.
De Roos, onze prachtige, stoere, robuuste en sierlijke lemsteraak, hebben we dit voorjaar verkocht. Het gevoel daarover is buitengewoon dubbel; het is bitterzoet. Die term hoorde ik laatst in een ander verband op de televisie en geeft precies aan hoe ik mij erover voel.
In de rubriek Een Near Miss verhaal ik over de bijna ongelukken (‘near misses’) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: het oppikken van drenkelingen voor de Franse kust bij Duinkerken. Hier volgt het relaas.
Afgelopen zondag kreeg ik samen met Jolanda de gelegenheid een dagje mee te zeilen vanaf Scheveningen op een boot die met de Volvo Ocean Race had meegedaan. Het bleek de aloude Silk Cut van de voorganger van de Volvo Ocean Race de zogeheten Withbread Round The World Race, u weet wel, die race die Conny van Rietschoten in de jaren zeventig tweemaal won met zijn twee Flyers.
De windverwachting was slecht Bft 3, dus onze verwachting was dat het een rustig dagje zou worden …
Ook nu weer een ‘near miss’. Het is de zesde in een reeks. Dit keer over een avontuur met mijn vader en de boot, een gaffel getuigde Scheldeschouw van negen meter. Het was 1967, we waren op de terugweg van onze zomervakantie met de boot van de Duitse Wadden. We hadden het tot Norderney gebracht. En weer terug.
Tijdens de memorabele vaartocht met mijn vader van Nederland naar Engeland in 1969 gebeurde er niet alleen wat ik in twee eerdere Near Misses besprak (we voeren met grote snelheid bijna op een boei – Near Miss 1 – en we verdwaalden op het Kanaal – Near Miss 3. Er gebeurde tijdens die tocht nog een bijna ongeluk. Tijd voor Near Miss 5 dus (zie voor de linkjes, onderaan deze blog).
Creativiteit ontstaat uit niets, uit verveling. Door niets te doen komen er gedachten en sommige daarvan zijn creatieve. Dat las ik ergens, het klinkt vreemd, toch geloof ik dat het waar is.
Al eerder schreef ik over de bijna ongelukken (near misses) die ik met mijn vader vooral aan boord aan onze zeilboten beleefde. Zie onderaan deze blog voor de verwijslinkjes. Deze keer gaat het over dezelfde zeilvakantie waarbij we eerder al twee near misses hadden meegemaakt. Eén daarvan heb ik reeds aan deze blog toevertrouwd.
We voeren naar the Solent, het water tussen het vaste land, de Zuidkust van Engeland en Ilse of Wight. Lees verder Een ‘near miss’ (3)
Dit is een lange blog. Het is dan ook een nogal spannend maar droevig relaas…
Op Tweede Kerstdag besluiten we om rond een uur of één, ondanks de harde wind, naar de Scheveningse pier te wandelen. Het waait inderdaad behoorlijk en het voelt ook erg koud aan. Met muts op en wanten aan lopen we in een fors tempo naar de zee. We lopen langs de onstuimige branding naar het Noorden, richting pier. Ik bedenk me dat het voor de paar surfers die aan het kiten zijn dat de zijwind mij wel handig lijkt: zo kunnen ze mooi heen en weer voor de kust langs scheren.
Ik zit op de bank met mijn iPad voor me met mijn ogen dicht te wachten en te ‘kijken’ wat er in mij opkomt. Het beeld van mijn vader komt naar boven en de ‘near misses’ die ik met hem beleefde. Hier volgt er een.